کد مطلب:28546 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
2310.وقعة صِفّین: عتبة بن ابی سفیان، ولید بن عتبه، مروان بن حكم، عبد اللَّه بن عامر و ابن طلحة الطلحات،[1] نزد معاویه گِرد آمدند. عتبه گفت: بی گمان، كار ما و علی، شگفت است. هیچ یك از ما نیست كه از او ستم ندیده و علیه او حجّت نداشته باشد.اما من: او جدّم را كُشت و در ریختن خون عموهایم در جنگ بدر، شریك بود؛ و اما تو- ای ولید!-: پدرت را در جنگ جمل به قتل رساند و برادرانت را یتیم كرد؛ و اما تو- ای مروان!-: پس آن گونه ای كه شاعر جاهلی سروده است: علباء،[2] آنان را در حال مرگ، از خطر رهانید و اگر بر او دست یابند، كشته خواهد شد. معاویه گفت: این، اعتراف بود.پس غیورانْ كجا هستند؟ مروان گفت: چه غیورانی می خواهی؟ معاویه گفت: كسی می خواهم كه با نیزه ها سوراخ سوراخ شود. مروان گفت: به خدا سوگند كه یاوه می گویی. به درستی كه وجود ما بر تو گران آمده است.[3]. ر.ك: ص 315 (شخصیت سران قاسطین).
هیچ یك از یاران معاویه از پیشگامان در اسلام نبودند؛ بلكه برخی از آنان از كسانی بودند كه با پیامبرصلی الله علیه وآله سال های دراز، پیكار كرده بودند یا از كسانی بودند كه پیامبرصلی الله علیه وآله آنان را بیرون رانده یا نفرین نموده بود، مانند: عمرو بن عاص، عبد اللَّه بن عمرو بن عاص، عبید اللَّه بن عمر، حبیب بن مسلمه، ذو كلاع حمیری، ضحاك بن قیس، ولید بن عقبه، عبد الرحمان بن خالد بن ولید، ابو الأعوَر، بُسر بن اَرطات، عبد اللَّه بن عامر، مروان بن حَكم و عتبة بن ابی سفیان.